triasu miejsce liliowców o stosunkowo sztywnej łodydze <br>i mało ruchliwych ramionach zajęły formy z mięśniowymi połączeniami członów ramion i okółkowych wyrostków łodygi (cirri). Wkrótce do pewnego stopnia odrodziła się ich różnorodność. Jeszcze w trakcie triasu powstały liliowce o wtórnie skróconych, dość sztywnych łodygach. W środowiskach przyrafowych w jurze pojawiły się masywne obłe Apiocrinus czy drobne bardzo różnorodne Cyrtocrinida, które wynalazły kilkanaście sposobów zakrywania kielicha rozmaicie zmodyfikowanymi krótkimi ramionami (ryc. 7.11). Do dziś w głębinach oceanicznych przetrwały bardzo nieliczne relikty dawnej wspaniałości każdej z tych grup.<br>W środowiskach rafowych występują też od jury bezłodygowe liliowce Comatulida,<br>które wtórnie wykształciły zdolność ruchu