stoi z rękami wczepionymi we włosy i z wyłupionymi oczami. Jak tylko zasłona się zasunęła, Leon rzuca się na kolana, zgarnia rozrzucone szczątki manekina Matki i przyciska je do piersi,<br> pełzając na kolanach po podłodze<br>&lt;page nr=243&gt;<br> LEON<br>Aaa! Teraz nie mam już nic. Zabrali mi nawet wyrzut sumienia! Zabrali mi moją męczarnię!! Nie mam już nic, nic, nic! Tylko te pamiątki nieszczęsne! Aaaa!<br> PRAWOSKRZYDŁOWY W SZEREGU ROBOTNIKÓW<br>No, a teraz, panowie, mały samosąd w imieniu mdłej demokracji.<br>Rzucają się wszyscy na Leona, odrywają go od szczątków manekina i zaczynają dusić, wlokąc w kierunku zapadni, na którą spuszczała się rura. Tłamszą go tam