nowoczesnych" ku syntezie realizmu z ich sztuką zostały przez nich odrzucone, uznane za "kompromisowe i płytkie". (Mieli naturalnie rację, Eibisch na innej płaszczyźnie te próby kompromisu podjął ze swoim "Leninem i spójniakami" z rezultatem jak najdalej nieprzekonywającym).<br>Druga grupa, o której pisze Bogucki, to "młodzi". Powstanie ich wiąże z wystawą meksykańską w 1949 roku. (Niestety chodzi tu o Diego de Rivera i Siqueirosa, chyba nie o Tamayo). Z Celnikierem na czele mieli się zbuntować "młodzi" przeciwko postimpresjonistycznym tendencjom części profesorów Akademii Krakowskiej, w imię malarstwa monumentalnego o tematyce rewolucyjnej, ale "wpływowa grupa działaczy przygotowująca właśnie ofensywę realizmu ilustracyjnego, lakierniczego nie poparła