odległy od późniejszego - skrystalizowanego w drugiej połowie lat siedemdziesiątych - realistycznego przyjęcia status quo tego podziału i taktycznego sojuszu z jedyną siłą zdolną przeciwstawić się sile nas gnębiącej i stanowiącej jakże realne zagrożenie dla całego rodzaju ludzkiego. To wiązało się oczywiście ze znacznie bardziej miękkim stosunkiem do wszystkich konsekwencji w sferze mentalnej i kulturowej, jakie przynosiła ze sobą współczesna cywilizacja kapitalistycznego rynku. Nie był on już tylko złem koniecznym czy siłą ekonomiczną stanowiącą oparcie dla własnej niezależności, ale stanem pożądanym niezależnie od pozostających ciągle w polu widzenia a niemiłych konsekwencji, był jedyną drogą do wydźwignięcia się z poniżającego ubóstwa i absurdu tak