pracochłonnych pomiarów terenowych na dużych obszarach, w szczególności w zakresie zmian retencyjnych w strefie aeracji i saturacji.<br>Opierając się na dotychczasowych, nielicznych zresztą, badaniach należy sądzić, że metoda bilansu wodnego, zastosowana do wyznaczania miesięcznych wartości parowania terenowego, obarczona jest niestety dość znacznym błędem. Konstantinow i in. (1971) stwierdzili, że błąd metody jest rzędu &lt;gap&gt;. tylko ze względu na zbyt małą dokładność wyznaczania wilgotności gruntu, której zmiany decydują o wartości [R2. Te rezultaty badań znalazły potwierdzenie w pracy Jaworskiego i Młynarczyka (1976), którzy wykazali, że średnia wartość wilgotności gruntu określona w zlewni, gdzie 1 punkt pomiaru wilgotności przypadał na ok. 6 km2 obszaru