przetrzebionego przez wojnę i jej następstwa, w braku lepszego określenia umownie nazywanego pokoleniem Kolumbów.<br>O wszystkich tych uwarunkowaniach - specyficznej perspektywie spojrzenia z Warszawy, ramie czasowej lat pięćdziesiątych i przynależności pokoleniowej - należy pamiętać, jeśli zrozumieć się pragnie wyjątkowe uczulenie czytelnika na odbiór czasopisma docierającego "z centralnych regionów wszechświata, z eleganckich dzielnic metropolii Pana Boga", jak nazwie to po latach dwudziestu Tadeusz Konwicki, należący zresztą do tego samego pokolenia, w swoim Kompleksie polskim , tym najrozpaczliwszym wołaniu z ciemności, izolacji i zapomnienia.<br>Warszawa roku 1954 doczekała się żywego i precyzyjnie dokładnego zapisu w Dzienniku Tyrmanda, wydaje się jednak właściwe szczególnie mocno podkreślić sprawę dla