w fotelu, spokojnie wszystko przemyśleć. A było o czym myśleć. Nieliczni przechodnie, wymijając kałuże, spieszyli się, by zdążyć przed dzielnicową godziną. Spojrzał na zegarek. Dochodziła dwunasta. Żadna tam godzina duchów ani wzmożonych patroli policyjnych. Nadchodziła godzina prawdziwego Zatorza. Dzielnica zrywała maskę dnia i pokazywała prawdziwe oblicze. Nie żeby od razu męty wybiegały z nożami w zębach, ale pojawiały się tu i ówdzie grupki zaspanych gości, którzy dobudzali się pierwszymi klinami przed witryną nocnego sklepu, w bramach, na ławkach i przejściach między domami. Zatorze było w tym względzie rezerwatem starych okazów. Owszem, można było od czasu do czasu zobaczyć dresiarza - jednak tacy