w gąszcz rąk, kapeluszy, okrzyków, uśmiechów, przekleństw. Przez chwilę pracuje myśl: dokąd podążył ten człowiek, jaki nieznany rezerwuar ludzki go przygarnął? Czy jest szczęśliwy? Jak wygląda kobieta, którą kochał, lub którą pokocha? Jaka będzie jego śmierć i jaki wyraz przybiorą jego usta po raz ostatni? Wizja ta jest wizją przedłużanego mgnienia, małą grudką śniegu, która, tocząc się, obrasta w białe kłęby. Polega na rozbudowie wstecz i w przyszłość krótkich spojrzeń. Mieszkaniec miasta dokonuje w ciągu dnia, nie zdając sobie z tego sprawy, wielkiej ilości takich twórczych kompozycyj. I właśnie dzięki temu skłonny jest ujmować miasto mitologicznie, zaludniając je tworami własnej wyobraźni