w latach pięćdziesiątych odkryłem Brandla naprawdę. Cóż o nim<br>wiedziałem, cóż znałem poza paru egzemplarzami reprodukowanych jego<br>dzieł graficznych? Znaliśmy go wówczas w Paryżu wszyscy. Był seniorem<br>artystów polskich. Jak daleko sięgam pamięcią, mówiono o nim, że żyje<br>na granicy wielkiego niedostatku. Nie tylko na los nie narzekał, ale<br>zdawało mi się, że ten stan uważał za jedynie właściwy dla malarza.<br>Mieszkał wówczas na Place Pigalle. Dla wielu Polaków przybyłych z<br>Polski ten plac miał jeszcze sławę centrali wielkiej rozpusty paryskiej<br>i nocnego, wyłącznie nocnego życia. W pamięci pozostał mi tylko ten<br>plac w świetle dziennym: opustoszały, brudny i odpychający. Trafić