że mimo irytacji i rozczarowań, od wspomnień Romera trudno się oderwać, a już zupełnie niemożliwe wydaje się zrezygnowanie z dalszej lektury. Brniemy więc za autorem w świat jego najintymniejszych przeżyć, zdumieni, oburzeni, zawiedzeni, ale też coraz bardziej przejęci, coraz bardziej niecierpliwi, coraz mniej sceptyczni. Romer dokonuje rzeczy niezwykłej: pokazuje nam miałkość swojego życia, w którym zaznał i powszechnego uznania, i dostatku, i uspokajającego poczucia własnej wartości; pokazuje, jak pod postacią sławnego uczonego ukrywał się człowiek płytki, próżny, samolubny. I pokazuje także, jak pod wpływem dramatycznych wydarzeń dokonuje się w nim przemiana, której być może nie doświadczyłby dożywając swoich lat w spokoju