żmudna i nudna, ale generał wiedział, że to właśnie ona stanowiła jeden z filarów jego potęgi. <br><br>Obowiązki Dżafara nie kończyły się na zarządzaniu prowincją. Jego ojciec nie tylko przestał się zajmować administracją, ale coraz mniej uwagi poświęcał sprawom ismailickiej społeczności. Głowę zaprzątała mu perspektywa przeogromnych jego zdaniem zysków, na jakie miał nadzieję po wznowieniu handlu miejscowymi owcami karakułowymi z Europą. Sajjed Dżafar, zastępca i następca ojca, musiał się więc wywiązywać także z roli przewodnika ismailickich chłopów i pasterzy. Uczestniczył w modłach, naradzał się z brodatymi starcami z ismailickich kiszłaków, rozstrzygał spory sąsiedzkie i małżeńskie, był wyrocznią w sprawie przestrzegania tradycji, obyczajów i