zasięg mieszania wiosną i jesienią, poniżej którego zmiany temperatury nie występują. Patalas (1960) i Okulanis (1975) jako granicę mieszania przyjęli zasięg epilimnionu i ustalili zależność między jego miąższością a średnią efektywną długością osi jeziora. Zjawisko mieszania wód jest ściśle zależne od parametrów fali, przy czym zarówno długość fali, jak i miąższość epilimnionu, jest funkcją jej rozbiegu. W "zależności od stosowanych wzorów określających współzależności między długością fali, rozbiegiem i prędkością wiatru, relacja między miąższością epilimnionu i długością fali zawiera się w przedziale od ok. 5 do 10. Tym samym teoretyczna głębokość zalegania warstwy podlegającej mieszaniu, tj. epilimnionu, jest rzędu od 5 do