ją na wiele miesięcy w ciemnościach i chłodzie. Oznaczałoby to przerwanie fotosyntezy i rozpad łańcuchów pokarmowych, których pierwszym ogniwem są rośliny, a więc zaburzenie wszystkich ekosystemów (poza głębinowymi zbiorowiskami ryftów oceanicznych, korzystających z energii gorących źródeł siarkowych). W przypadku krateru Chicxulub wiadomo, że w tym regionie zalegają pokłady gipsów o miąższości ponad pół kilometra. Odparowanie takich ilości siarczanów i rozpylenie siarki w atmosferze musiało wpłynąć na klimat. Związki siarki utworzyłyby aerozol odbijający światło słoneczne (a więc także obniżający temperaturę na powierzchni), a z czasem zostałyby wypłukane z atmosfery w postaci niszczących kwaśnych deszczów. <br>Być może jednak większość ofiar wymierania nie padła