musi uważać siebie za równie dobrego, równie wartościowego, co tamten, budzący zawiść, któremu bogactwo i stanowisko przypadło nie dlatego, że jest lepszy, ale drogą niewytłumaczonego przypadku czy - drapieżności. Podstawą resentymentu jest porównywanie własnych zalet, nie mających zastosowania, z zaletami, często mniejszymi, możnych tego świata. W ustroju ściśle kastowym, gdzie granice między jedną i drugą kastą są nieprzekraczalne, gdzie, jak np. w średniowieczu, przynależność do kasty, do stanu jest czymś przyrodzonym i gdzie człowiek wie, że przez całe życie pozostanie w obrębie własnej kasty - resentyment może rozwijać się tylko w związkach z ludźmi własnego stanu - np. u kupca w jego stosunkach z innymi kupcami1, natomiast