nie rozmawiam z obcymi, ale on był tak namolny, że w końcu musiałam się odezwać. Zaprosił mnie na kawę i mówił tak cichutko, że musiałam się nachylać, żeby go w ogóle usłyszeć. Nasze twarze dzieliło tylko parę centymetrów. To, o czym mówił wydawało mi się dość ekscentryczne: wyobraź sobie najbardziej miękką różę świata i zgnieć jej płatki na swoim policzku. Wyobraź sobie, jakie to uczucie. Miałam sobie wyobrazić zapach i wypełnić nim swoją głowę. Kiedy skończył swoje opowiadanie, czułam wszystkie zakończenia nerwów mojego ciała. Kiedy powiedział, że odprowadzi mnie do domu, nie miałam wątpliwości, że zaproszę go na górę"</></>. Jane oczywiście