złościłam, kiedy mama mówiła: "O, panienka wstała dzisiaj lewą nogą". Zresztą nie miałam prawa do humorów ani grymasów, a to z winy pani Tołwińskiej z Warszawy; mama i wszystkie ciotki były wychowankami jej pensji, więc musiały uśmiechać się nawet, gdy bolał je brzuch. Wujkowie chodzili do gimnazjum w Piotrkowie, dlatego mieli nie tak znów szczytne wspomnienia. Główna zasługa wuja Marka dotyczyła rzucania kaloszami w pedla w czasie strajku gimnazjalnego w roku tysiąc dziewięćset piątym. Wuj Władek był o wiele bardziej przykładny, a zatem o wiele mniej dla mnie interesujący. W owych czasach bowiem najbardziej wyróżniałam frywolne cioteczki z Warszawy, które uczyły