które bladymi światełkami zgłaszają swą obecność, trafiają się nie częściej niż co godzinę albo półtorej. Podziwiam technikę zostawiania i zabierania pasażerów w zupełnym mroku tam, gdzie nie ma żadnej przystani, a statek nie ma kotwicy.<br> Nasza łajba płynie więc w górę rzeki, ale przybliża się znacznie do brzegu, na którym migocą światełka wioski. Mija je i sunie naprzód jeszcze kilkadziesiąt metrów. Wtedy zostaje wyłączony silnik, statek zwalnia, przez kilka sekund wydaje się, że stoi nieruchomo, wreszcie woda zaczyna znosić go w dół. Wówczas sprawny manewr przybliża go do brzegu i zaczyna się niebywałe widowisko. Najpierw lecą przez burtę tobołki, potem żywy