ma się zatrzymać dalekobieżny autokar, stoi gruba Murzynka w pomarańczowym dresie i dwaj młodzi kolesie, jeden z kitką, drugi ostrzyżony na jeża, obaj w misiowych kurtkach, niegroźni, o irlandzkiej urodzie. Za szybą miga co chwila nowe srebrne cielsko, od ryku diesla dygocze poręcz, potem cisza, znów ryk, znów dygot i migot. Na szybę drzwi pada wreszcie podwójny snop światła, znak zwiastujący, że to już. Carlos nie zdejmuje jednak dłoni z poręczy, bo obaj młodzi kolesie dziwnie prędko podrywają się z miejsca i ustawiają po obu stronach drzwi na peron, a przy okazji sięgają do kieszeni, jeden po srebrną odznakę w skórzanej