nie było w pracy Smolorza - ciągnął Mühlhaus. - Wie pan dlaczego?<br>Mock wypił trochę ołowianej kawy, a poszarpane skrawki chrupiącej kajzerki jak stalowe opiłki raniły mu dziąsła.<br>- Niech pan milczy dalej - westchnął Mühlhaus i podniósł się z krzesła. - Niech pan pomilczy, napije się wódki i wspomni stare, dobre czasy... One już mijają. Bezpowrotnie.<br>Mühlhaus poprawił melonik, schował fajkę do skórzanego futerału i leniwie wstał od stołu.<br>- Adalbert! - krzyknął Mock. - Śniadanie dla pana dyrektora kryminalnego.<br>Następnie pociągnął potężny łyk kawy i poczuł dziwną harmonię smaku: dobrze wyprażonej kawy z przypalanym posmakiem mocnego wina, którego wspomnienie drażniło jego żołądek.<br>- Wszystko, co minęło, jest bezpowrotne