w ojca, to ledwo dziś na , świat wyjrzy i łapankę zwącha, zaraz się cofnie z powrotem.<br>Zarechotali gromadnie. Bas przodował bez żadnych pretensji o kpinę. Jerzemu zaczęło się dłużyć. Wyjrzał. Na rogu nie było już nikogo. Jakaś stara kobiecina w chustce na głowie zbliżała się z tamtej strony.<br>- Pojechały - rzuciła mijając bramę. Warszawski system bezpieczeństwa zbiorowego działał nienagannie, bo zanim Jerzy doszedł do rogu ulicy, zaroiło się od ludzi. W tym samym czasie telefony niosły nieskomplikowany, jak na styczniowe mrozy, szyfr: "Burza przeszła" lub: "Ulewa oddaliła się, możesz przyjść..." Mimo że nie był pierwszym, zbliżając się do rogu, zwolnił ostrożnie kroku