jakieś podle alkoholowe - więc mogła widzieć we mnie, szlachetnym Pinokiu, szansę na swoje powstanie z grzechu i uszczęśliwienie mnie. Tylko nie przewidziała jednego: tego mianowicie, że Pan Pinokio, po pierwsze, okaże się zupełnie drewniany i nie będzie chciał się łapać na jej wdzięki, po wtóre, jej akcje będą się zupełnie mijały w czasie z dyspozycją szlachetniaczka, po trzecie wreszcie, że amunicja przez nią stosowana będzie zbyt słaba. <br>A przecież Moni miała jeden z najwspanialszych tyłków na uniwersytecie, przypominam go sobie bez trudu, jak kołysze się w opiętych loisach, gdy ona stawia trochę za duże kroki, idąc przez dziedziniec na Krakowskim Przedmieściu