się z morza ustnej tradycji w różnych czasach, w pismach różnych autorów, niekiedy na wpół lub całkowicie anonimowych, niekiedy artystów tej miary, co Goethe. Być może, korzenie opowieści tkwią poza<br>&lt;page nr=18&gt;<br>Europą, na Wschodzie bowiem odnajdujemy równie znaczną ilość jej odmian, co zresztą ma miejsce nie tylko w przypadku "&lt;name type="tit"&gt;Zakładu o milczenie&lt;/&gt;". Kilka wersji występuje w żartach Hodży Nasreddina, inne są nierównie starsze. Za taką uważa W. A. Clouston bajkę indyjską o braminach, znaną m. in ze zbioru "&lt;name type="tit"&gt;Pańcza-tantra&lt;/&gt;", gdzie nasza fabuła poprzedzona jest sporem o tytuł najgłupszego. Jeden z pretendentów do tej godności opowiada historyjkę o swoim zakładzie z żoną