pochowana gdzieś pod Kalkutą, w nikomu nie znanym dziś miejscu. Witold, całkowicie zdruzgotany tą śmiercią, przeżył ją zaledwie o kilka miesięcy. Umarł w Londynie. Stało się to tak nagle, że i jego nie zdążyłem już zobaczyć. A ciekawe by było spotkać się z człowiekiem, z którym nie łączyły mnie specjalnie miłe wspomnienia, kiedy mieszkaliśmy pod wspólnym dachem, a który po długich latach rozłąki, stał mi się kimś bliskim, jak i ja dla niego, co znalazło odbicie w jego listach do mnie, po śmierci ubóstwianej żony. Uważał mnie po prostu za jej dziecko i trzymał ponoć na biurku fotografię mojej małej, nieznanej