dobiegł chłopców stamtąd jakiś dziwny, stłumiony dźwięk.<br>- O Jezu, burczy mu w brzuchu. Długo będziemy tak leżeć?<br>- Nie. On zaraz musi gdzieś pójść. Rzeczywiście mrok gęstniał coraz bardziej. Z dołu podnosiła się cienka mgła jak pokrywa garnka. Nagle zza kamienia odezwał się ktoś niskim, urywanym głosem:<br>- Ja widzę ciebie! Kajaki mimowolnie wtulił się głębiej w mokrą trawę.<br>- Ja ciebie też widzę - krzyknął Polek.<br>- A jak ja wyglądam?<br>- To powiedz ty, jak ja wyglądam.<br>- Ale ja pierwszy zapytałem.<br>- A ja widzę twój łokieć. Tajemniczy osobnik skrył się pilniej, strącając kilka drobnych kamieni, które długo toczyły się w wyschniętym łożysku, aż wreszcie zginęły