określono dolnej granicy zamożności, a raczej granicy ubóstwa, poniżej której nie żądano już od człowieka, żeby szedł na wojnę i miał jakąś broń. Trzecią, najniższą kategorię wojowników stanowili minores wyekwipowani do walki w charakterze pieszych łuczników. Nie mieli oni nawet 40 mórg ziemi, a brak w edykcie wzmianki o jakimkolwiek minimum własności nieruchomej pozwala przypuszczać, że w znacznej części byli to wolni dzierżawcy chłopskiego typu. Liutprand wyrażał się o nich jasno: minimi homines, którzy nie mają własnego domu ani ziemi, ale muszą iść na wojnę. Pod tym względem nic się nie zmieniło. W czasach Astulfa, podobnie jak w czasach Liutpranda, obowiązek