28 lat "Wykładami o filozofii średniowiecznej" (Warszawa 1954), to natychmiast dostrzeżemy nie tyle różnice stanowisk - te są oczywiste - ile analogie, a nawet tożsamość rozkładu sympatii i antypatii. Niezależnie od całej metamorfozy duchowej, jaką przeszedł Kołakowski, zawsze czuje sympatię do pewnej określonej kategorii myślicieli i antypatię do innej. Zawsze lubił nominalistów, mistyków, panteistów i manichejczyków, a nie lubił tomistów i wszelkich filozofów, którzy próbowali zracjonalizować problem winy.<br> O czym to świadczy? Młodzieńcze "Wykłady o filozofii średniowiecznej" to pierwsza manifestacja tej wrażliwości estetycznej, która w jakiś sposób rządzi nim w dalszym ciągu. Co jest cechą dystynktywną tej wrażliwości? Ja bym powiedział, że to