rewolucji francuskiej. On ma jednak rację, ten bydlak!<br> Wchodzi Dorota i nakrywa do stołu<br>Gdzież całe moje wychowanie, gdzie cała moja niby-arystokratyczna finezja? A jednak trzeba się skupić do ostatniej walki i być sobą na nowo.<br> Innym tonem<br>Moja Doroto, proszę mi dać mój czarny czepek.<br> Dorota podaje. Matka mizdrzy się do siebie przed lustrem na prawo. Dzwonek. Matka siada bezwładnie. Dorota idzie otworzyć. Wchodzi Zofia<br> i Leon<br> LEON<br>Mateczko, oto moja narzeczona, panna Zofia Plejtus - jedyna kobieta, którą bez dysonansu wewnętrznego możemy przyjąć do naszego domu.<br> Dorota nakrywa dalej<br> MATKA<br>Do mojego domu.<br> Wstaje<br>Dobry wieczór pani.<br> Zofia chce