jak obcy człowiek. <br>Nie wyobrażałem sobie, że po tych wszystkich tłustych latach, latach ekspansji świadomości i materii, można by się zgodzić na taką grabież, na potulność, z jaką człowiek oddaje cały majątek, a wreszcie i samego siebie. Zanim przestanie oddychać. Oddaje siłę, umiejętności, pamięć, mądrość, przyzwyczajenia, urodę. Staje się wątły, mizerny, obsesyjnie pewny siebie, bezradny, beznamiętny i podejrzliwy. <br><br>Ale ojciec był jeszcze elegancki. Wiele swoich cech utracił, ale tę jedyną czas mu pozostawił, drwił z nas i naszej pewności, że młodość jest absolutnym usprawiedliwieniem.<br>Jego elegancja olśniewała nas, zwłaszcza w zestawieniu z naszym brakiem elegancji, naszą niechlujnością i abnegacją, z naszym