pupilkę" mistrza; "kawałki", od których jej samej szumiało w głowie jak od wina. Maestro pochwalał ten szum. Mawiał, krygując się i kręcąc spiczastego wąsa: <br>- Tak, tak, du sentiment, ma belle Rose!... Dwunastki, szesnastki, treliki, appoggiatury, na tym rozumieją się specjaliści. Le public natomiast chętnie wybacza wszelkie uchybienia - zwłaszcza tak pięknej młodocianej artystce - jeżeli utwór podany będzie z ogniem! Du coeur, avant tout. A na zakończenie - o, tak, oderwiesz pani ruchem pełnym pasji smyczek od strun i ramię zatrzymasz przez chwilę w górze. O, tak... I otrząśniesz loki z czoła... I uśmiech... Doskonale! Le public adore ça, ma belle Roasalie** <br>Sposoby omijania