problemami, natomiast ignorują produkty końcowe, wiedząc, że konsumenci i tak będą musieli zaakceptować wszelkie niedogodności.<br>Choć Kornai nie podziela przytoczonych powyżej konkretnych opinii, to jednak wydaje się, że ogólne podejście łączące recesję okresu postkomunistycznego z odziedziczoną z przeszłości zachwianą równowagą jest mu nadal bliskie. Proponuje swoją własną, rzec by można, mniejszościową interpretację, zgodną z jego teorią gospodarki niedoboru, lecz mogącą prowadzić do analogicznego wniosku, że recesja była nieunikniona. W tym ujęciu, przejście od planowania do rynku oznacza nieuniknione zastąpienie niedoboru nadmiarem. W warunkach niedoboru, zdolności produkcyjne wykorzystane są w pełnym zakresie, a popyt i tak przewyższa wielkość przepływu towarów. Kiedy jednak