zajmować administracją, ale coraz mniej uwagi poświęcał sprawom ismailickiej społeczności. Głowę zaprzątała mu perspektywa przeogromnych jego zdaniem zysków, na jakie miał nadzieję po wznowieniu handlu miejscowymi owcami karakułowymi z Europą. Sajjed Dżafar, zastępca i następca ojca, musiał się więc wywiązywać także z roli przewodnika ismailickich chłopów i pasterzy. Uczestniczył w modłach, naradzał się z brodatymi starcami z ismailickich kiszłaków, rozstrzygał spory sąsiedzkie i małżeńskie, był wyrocznią w sprawie przestrzegania tradycji, obyczajów i obrzędów, które sam z trudem odgrzebywał w pamięci. Wszystko to strasznie męczyło niskiego, korpulentnego Dżafara. Starał się jak najczęściej uciekać z Pul-e Chumri do zagubionej w górach Darra