w innych cząsteczkową (korpuskularną) znalazł wyjaśnienie dopiero na początku XX wieku. Ludwig de Broglie sformułował śmiałą hipotezę, że jest to cecha powszechna w mikroświecie: cząstce poruszającej się z pędem p możemy przypisać falę o długości ? = h/p, gdzie h jest stałą Plancka. Zależność ta uzupełnia przedstawioną w poprzednim rozdziale prezentację monochromatycznego promieniowania o długości fali ? jako fotonu o energii h . ?.<br>Trzy lata po ogłoszeniu pracy de Broglie'a znalazła ona potwierdzenie w eksperymencie wykonanym przez L. Germera i C. Davissona, którzy odbijając wiązki elektronów od kryształu niklu oraz przepuszczając je przez folię srebra otrzymali zjawisko dyfrakcji, charakterystyczne dla ruchu falowego.<br>Dzisiaj, gdy