peronie której stoi uczeń w okularach, zawiadowca stacji i pani strofująca dziewczynkę z lalką; na koniec zatrzymujemy się nad samiuteńkim jeziorem na betonowym molo, przy stacji wyglądającej jak zakład kąpielowy, która jest jednocześnie stacją żeglugi. Ludzie rozpychają się przy oknach i spoglądają niemo w wodną przestrzeń, zamkniętą na dalekim horyzoncie monumentalną siną sylwetką alpejskiego łańcucha gór. Ten łańcuch górski nie ma nic wspólnego z przebytą niedawno atmosferą ścieśnienia, jest rozległy i przestrzenny jak jezioro i - jak ono - rozprężając umysły pobudza je do tęsknoty za nieograniczonością.<br>Tymczasem każą nam wysiąść z pociągu i przesiąść się na statek. Woda chlupoce o zbutwiałe belki