z panien Mittmann, przed nią stała głowa z wybałuszonymi oczami a na tej głowie czepiec albo kapelusz, który panna Mittmann przystrajała kokardami i koronkami, z wielkim artyzmem. Drzwi nie zamykały się ani na chwilę, ludzie wciąż wchodzili i wychodzili, a mnie aż kręciło się od tego w głowie. Jeden brał motek wełny, inny chciał wyszukać jedwab, jeden żądał tego, inny tamtego, a ja podziwiałam cierpliwość panny Mittmann obsługującej uprzejmie wszystkich klientów. Ale prawdziwy ścisk odczułyśmy dopiero potem, kiedy znalazłyśmy się na ulicy. Czułyśmy się niezupełnie na swoim miejscu, tak, jakbyśmy nie miały prawa iść ulicą, bo nie należymy do miasta i