na ulicy jakby tupot nóg, zmięszane śpiewy i krzyki<br> I SZPICEL<br>Nie wiem, czy dojdziemy, bo tam się już coś zaczyna ruszać.<br> SMORGOŃ<br>Spieszmy się.<br> Słychać dwa strzały, po czym salwę maszynowego karabinu<br> KORBOWSKI<br>Dobrze idzie. Chodźmy na ulicę. Lubię atmosferę przewrotu. Nic przyjemniejszego, jak pływać w czarnym morzu oszalałego motłochu.<br> Hałas za sceną nie ustaje<br> LADY<br>Ryszardzie, kocham cię i podziwiam. Czyż może być większe szczęście jak nie pogardzać ukochanym mężczyzną?<br> Szpicle wyprowadzają Korbowskiego. Za nim Alicja, za nimi Smorgoń<br> LADY<br> przechodząc<br>Do widzenia, ojcze. Zostawiam wam dom i pieniądze.<br> Nie spojrzawszy na Edgara wychodzi<br>&lt;page nr=155&gt;<br> OJCIEC<br>No i cóż, syneczku