ich cienie, odarte ze wszystkich<br>swoich blasków, nawet z przywiązania ludzkiego, i spełniające już tylko<br>ostatnie, codzienne posługi, jakby w przeczuciu swojego bliskiego<br>kresu, myślę sobie, że przyjdzie czas, a pożałują ludzie koni. Chowano<br>przecież konie więcej nieraz dla pociechy niż dla ziemi, bo ziemi było<br>często tyle, co dla motyki.<br> Ale wtedy był czas na konie i między końmi także były przepaści jak<br>między ludźmi. A ten, co nas wiózł z miasta, był jak pan, który się<br>zniżył do człowieka. I choć zwierzę nierozumne, czuliśmy się z ojcem<br>skrępowani, że nas ciągnie. Ani go raz ojciec batem nie uderzył, ani