podwieczorkach pełnych gwaru młodych głosów, jako że często bywali tu szkolni koledzy Stanisława i Adama, słuchała gry na fortepianie pani doktorowej, czytywała dzieciom opowiastki z dziejów ojczystych, z nabożeństwem <br>oglądała rodzinne pamiątki.<br><br> Panna Sowianka wracała od państwa Kunickich do swego pustego mieszkania, zasiadała przy naftowej lampie osłoniętej kloszem z namalowanymi motylkami, starając się szybko uporać z poprawianiem zeszytów zaolziańskich dzieci. Wiedziała bowiem, że gdy poprawi błędy w polskich dyktandach w ciągu trzech godzin, to zostanie jeszcze przed snem trochę czasu na wędrówkę wyobraźnią do innego, piękniejszego świata, uskrzydlającego wyobraźnię. Znów przeniesie się do "domu nad Olzą", usiądzie w foteliku o ciemnogranatowych