były już wcześniej znane władzom śledczym. Stanisław wiedział o tym, wyolbrzymiał więc tylko, nieprawdopodobnie ubarwiał pewne szczegóły, pogrążając raczej już tylko tych, którzy splamili się zbyt wylewnymi "spowiedziami".<br>Usilnie natomiast starał się zatrzeć prawdziwe ślady ucieczki Degajewa, sprowadzić na błędne drogi szczegóły sudiejkinowskiej sprawy.<br>Nie oszczędzał siebie w zeznaniach, ukazując motywację swych czynów; a uzasadniając psychologicznie dawne postępowanie, malował sceny, które wstrząsnęły nim w młodości i zmusiły do buntowniczego działania.<br>Może była to także forma psychodramy? Po tej kilkudziesięciostronicowej spowiedzi miał wrażenie, jakby całe podniecenie, wszystkie emocje nagle opadły i przyszło uspokojenie. Ale był to jedynie spokój pozorny. Na razie rozbudzona