w to westchnienie wbijało się srebrny haczyk i ostrożnie, włos po włosie, wywlekało się z niego duszę.<br> Trzepocącą się na haczyku, mokrą jeszcze od snu, od rozmarzenia, wieszało się na osice, żeby się zeschła na pajęczą nitkę, na pył drobny.<br> A gdy się zeschła, ucierało się ją o północy w moździerzu i dawało z pomyjami wieprzom, krowie, koniowi.<br> Wtedy ludzie we wsi powiadali: - Patrzcie, patrzcie, jak się to Maciejowi przydarzyło.<br> Taki był z niego akuratny chłop, taki silny cieleśnie i na rozumie, a teraz wieprz, krowa, koń od niego mądrzejsze.<br> Stąd też po wsiach naszych, po miasteczkach tylu ludzi bez pomyślunku