czekali nie<br>wiadomo dokąd, póki nie wytrzeźwieje. A wódką aż po rzece śmierdziało,<br>kiedy nas przewoził.<br> Staliśmy wciąż na tym wale, niby rozglądając się za przewoźnikiem,<br>lecz matka rozglądała się po całej równinie, jaka się przed nami<br>roztaczała. A nawet gdzieś za San, gdzie ledwo już co było widać w<br>mroczniejącym słońcu.<br> - A jak i za Sanem nie znajdziemy? - powiedziała, jakby jej się tylko<br>z myśli wyrwało. - To już nie wiem co. Wrócimy chyba do dziadków. -<br>Wyciągnęła rękę, kładąc ją na jakichś poszarzałych w dalekości, w<br>zachodzącym słońcu poszczerbionych zarysach. - Tam chyba ta wieś.<br>Zawsze to w nieszczęściu raźniej razem. Chyba