jest go tak dużo, by pamięć mogło zmącić, oczyszcza jednak przedpole myśli, na którym zwykle harcują "jeźdźcy Apokalipsy" ("i zebrali grona winnicy ziemi, i wrzucili ją w prasę gniewu Bożego, i wyszła krew z prasy"). Otwiera i rozjaśnia to pole, niczym strumień srebrny przecinkę leśną, zostawiając jednak tajemnicze ścieżki w mroku jako drogi do bogów nieznanych. Ale nie musimy iść za nimi. Mamy własne drogi do swoich świętych domów, w których, choć "w ciemnym pokoju na stole stoi kieliszek czerwonego wina" (Tadeusz Różewicz).<br> Bezkresna jest przestrzeń tej opowieści. Kiedyś jeszcze, z paszportem koloru burgunda lub bordo, powrócę do niej - gdy trzeba