zasada zachowała moc obowiązująca, a nawet wysoką rangę ustrojową w pisanych prawach Longobardów. Dlatego edykt Rotariego oraz uzupełniające go edykty Liutpranda zawierają liczne i bardzo szczegółowe regulacje dotyczące mundu nad wolnymi kobietami.<br> Z małżeństwem wiązały się u Longobardów trzy podstawowe płatności: meta (metfio), faderfio i morgingab. Meta, czyli zapłata za mund, była negocjowana między narzeczonym a opiekunem lub opiekunami narzeczonej. Ostatecznie wysokość mety określała umowa zawarta między stronami w dniu zaręczyn (meta, quantum dictum est in die illa, quando fabola firmata fuerat)60. Wręczenie zapłaty następowało jednak później, przy zawieraniu małżeństwa i poprzedzało bezpośrednio ceremonię przekazania kobiety przez dotychczasowych opiekunów mężowi