chodzi o tę apokaliptyczną wielość. Może dopiero doprowadzona do jakiegoś (niewiadomego jeszcze) progu wielość muzyk owocuje apokaliptyczną karnawałową symfonią... To się utrzymuje i stwarza skupiska podniecającego bezsensu... Bo dopiero bezsens jest podniecający w świecie narkotycznych (również bez narkotyku) przeżyć ludycznych. Więc wreszcie wchodzimy do kościoła... Ołtarz uczyniony dla organów... Może mylę się - może ulegam<br> &lt;page nr=184&gt;<br> władzy przesady... może to dalszy ciąg tej samej ucieczki z tego trudno uchwytnego skrępowania... Ale są jeszcze witraże w surowej kamiennej oprawie... Patrzę teraz na jego plecy, na kark, na pośladki... odwrócił się na bok - schwycił sutek snu... chyba zasnął... Ale właściwie wewnątrz tego kościoła ciągnęło nas