nie chodziło o przejście po niebie.<br> Bo jako żywo nikt od nas ze wsi nie próbował po nim chadzać.<br> Nawet ci, którzy w większe święta wiedli pod złoconym baldachimem kanonika i stać ich było na szewrowe trzewiki, sukienny surdut i białą koszulę, i ci młodzieniaszkowie, którzy idąc w rekruty długo myli nogi w ługowanej wodzie.<br> I jeszcze ci, którym się uchynął rozum i próbowali w odpust wejść na kościelną wieżę i z kościelnej wieży postawić ten jeden, jedyny jak serdeczny palec kroczek, dzielący murowany kościół od wyszywanych w legionowe orły, w skrzydlatych świętych pańskich niebios.<br> Może ten ojciec, prowadzący swoją muzykę