dumny i w sobie zakochany, ale też dziwnie bezbronny, aż cokolwiek pozwalało odzyskać we własnych oczach odrobinę godności, chwytano skwapliwie i ostatecznym kryterium, choć często nie ogłaszanym, dzieł umysłu i ręki stał się wzgląd praktyczny, "dla dobra" tego, co polskie. Także religia została temu kryterium poddana i nie tak bardzo mylił się ten amerykański profesor, od którego niedawno usłyszałem, że Polska jest krajem ludzi niewierzących, ale praktykujących, w imię miłości do narodowej tradycji. Dla mnie natomiast nawet Mickiewicz był zawsze kim innym niż przede wszystkim narodowym bardem.<br>Ale wiele wody upłynęło w europejskich i amerykańskich rzekach od tamtego czasu, kiedy dumnie