utworem do ostateczności ascetycznym, świadomie pozbawionym efektowności. Trzej oznaczeni tylko literami "parobcy", którzy przybyli na wesele, nie znajdują oczekiwanej zabawy. Cała sztuka jest dialektyczną analizą tego faktu, jest przełamaniem go w pryzmacie trzech wrażliwości, trzech temperamentów. Toczy się to w dialogu do ostateczności &lt;orig&gt;oddziwnionym&lt;/&gt;, najbardziej szaro, płasko kolokwialnym:<br> - Ty nie mysi, nie daj się.<br>- Tak sobie mylę, co oni do nas mają.<br>- Nie myśl, mówię ci.<br>A przecież spoza słów wybrzmiewa przejmująca muzyka, wysuwa się z nich desperacki, choć po męsku powściągliwy wniosek, że nie ma "zabawy", nie ma sensu, nie ma składu, nie ma idei przewodniej - m kto woli i