nieustępliwych i pełnych zajadłości w drążeniu prawdy prokuratorów, miałkich i gotowych na wszystko radców prawnych i przebiegłych mecenasów (w teczkach i neseserach trzymali dziesiątki różnych twarzy, przed każdym nowym akapitem zakładali inną). A kiedy wracali wyczerpani z wielogodzinnych rozpraw, stanowczym tonem żądali szklanki wody, po czym zdejmowali togi i w mysich podskokach, podkurczając siwiuteńki ogonek pod siebie, czmychali do swoich dziur w podłodze.<br>Zadziwiające, że jedynymi stałymi czytelnikami byli ludzie w sile wieku. Próbowałem sobie to wytłumaczyć archaicznością zbiorów, ale powód był inny. Oto któregoś dnia znalazłem pozostawiony na stole otwarty tom. Widocznie ktoś zapomniał go odłożyć na miejsce. Zaciekawiony znalazłem