natłoku spraw ludzkich Bóg wyglądał mizernie. Róża podejrzewała, że tak jak nie potrafił uchronić Michała przed zdradą, tak samo nie jest zdolny bronić dzieci przed śmiercią, biedaków przed głodem, matek przed samotnością, słabego przed wyzyskiem. Gniewało ją zaufanie Adama do potęgi i wszechwiedzy boskiej. Upatrywała w tym małoduszność. "Wszystko zwalasz na Boga - mawiała. - Zlituj się, On nie udźwignie tylu losów baranich". <br>Od czasu do czasu, w okresach względnego spokoju, czyniła kroki ku porozumieniu: udawała się do spowiedzi, przyjmowała komunię, pamiętała, by wypełnić Dziesięcioro Przykazań, synom zalecała żegnać się, pościć, Adamowi okazywała szacunek... wszystko to w nadziei, że Bóg się odmienił, nie jest