to zresztą jedyny wyjątek od niekaralności w Polsce zachowań autoagresywnych). Ważnym źródłem informacji na ten temat ciągle pozostaje dzieło Durkheima, istnieją także fragmentaryczne, niezwykle rzadko publikowane, prace autorów polskich. Można z nich wnioskować o większej skłonności żołnierzy i zawodowych wojskowych (zwłaszcza oficerów) do zachowań autodestrukcyjnych manifestowanych od wielu lat i na całym świecie (jakkolwiek w różnym nasileniu). Tłumaczy się to zjawisko określonymi tradycjami obyczajowymi i kulturowymi, szczególnie silnie akcentowanymi w armii. Chodzi tu, najogólniej, o przyjętą hierarchię wartości, w myśl której honor oficera (lub żołnierza) jest wartością nadrzędną, narzucającą w pewnych sytuacjach konieczność podejmowania określonych, również samobójczych czynów. Jest to fenomen znany