Dorota mówi.<br><br>Paulina:<br><br>- Męczę się. Chciałabym wyjść.<br><br>Krzysztof:<br><br>- Spróbuj powiedzieć, co jest w tobie?<br><br>Paulina:<br><br>- Czuję pustkę...<br><br>Krzysztof:<br><br>- Co może być za tą pustką?<br><br>Paulina:<br><br>Raczej pozytywne uczucie. Nie odczuwam agresji. Nic, co bym chciała komuś powiedzieć.<br><br>Krzysztof:<br><br>- To może być uczucie w tobie samej...<br><br>Paulina:<br><br>- Spokój, wyciszenie...<br><br>Paulina wychodzi na chwilę. Wobec zaskakującej reakcji Pauliny, rola Doroty staje się trudna. Dorota porusza się nerwowo, zaciska dłonie.<br><br>Kasia do Doroty:<br><br>Wzbudziłaś moją sympatię tym, że "ruszyłaś" Paulinę. Bo ja czuję duże napięcie. Coś we mnie wzbiera - przełknę ślinę i jest O.K. A potem to znowu narasta. Czuję, że to ja sama